Jak głosi stary dowcip, na wielu scrumowych tablicach kolumny nazywają się „to do, in progress, done, really done, this time it’s tested & done” oraz „we just need to polish it next Sprint”. Skąd bierze się problem z „almost done”, czyli rzeczami oznaczanymi jako „prawie skończone”?

Kto nie ma problemu z przekonaniem ludzi do rejestrowania potrzebnych mu danych? W której organizacji pracownicy rozumieją, po co mają rejestrować przepracowane godziny i robią to z ochotą? A gdyby tak zacząć od przekonania ludzi, że dane, które rejestrują, wcale nie są bezużyteczne?

Czytaliście o pułapce Continuous Integration? Jeśli nie, polecam zeszłotygodniowy tekst Tomka celnie opisujący to zagadnienie. Nawiążę dziś do niego, a sytuacja, którą opiszę będzie jak najbardziej z życia wzięta. Ilu z nas skazuje się na wieczne „nieukończenie” naszej pracy?

Było już o introwertykach, a dziś nadszedł czas na indywidualistów. Zapraszamy do cyklu „ból głowy Scrum Mastera”.

„Co w tym jest dla mnie?” To pytanie jest nie tylko podstawą wszystkich transakcji, ale także naszym ulubionym sposobem na zachęcanie zespołów do korzystania z rozmaitych zwinnych narzędzi, metodyk i nie tylko.

Dziś po raz kolejny zastanowimy się, czy są takie sytuacje, w których nie powinniśmy w ogóle patrzeć w kierunku metodyk zwinnych. Spoiler alert: są.

Moglibyśmy napisać cały cykl tekstów o wymówkach, które rzekomo mają uzasadniać dlaczego coś robimy źle. „U nas się nie da” i „zawsze tak robiliśmy” są zdecydowanie na szczycie tej listy.

Dziś na warsztat bierzemy wodotryski i spróbujemy znaleźć przyczyny, dla których w tworzonych przez nas rozwiązaniach czasami pojawiają się rzeczy zupełnie zbędne.